Lint en Liniepad

Het is lente en de Koolzaad bloeit, dat maakt één wandeling uiterst interessant voor ons. Een wandeling die we ontdekten door het volgen van een dorpsgenoot die verder kijkt dan wij. Of moet ik zeggen anders kijkt?

    Heb jij al ontdekt hoe inspirerend andere wandelaars kunnen zijn voor jouw eigen wandelbeeld? Hoe dan ook deelde zij op Instagram foto's van het Lint en Liniepad op het eiland van Schalkwijk in gemeente Houten. Ik zag foto's in geel en bedacht: dat wil ik met eigen ogen zien.

En natuurlijk gedaan! Vorig jaar de eerste keer linksom gelopen en nu in de herhaling gekozen voor rechtsom. Ik zeg alvast:

    'Dat was geen goed plan, want de wandeling eindigde daarmee minder leuk over een lang stuk fietspad en weg langst het spoor. Nu meegaan kan sowieso, let's go.

Startpunt
Parkeer je auto bij het Toeristische Overstappunt (TOP) bij Pand Pannenkoek, ook wel Pand P aan de Provincialeweg 1 in Schalkwijk. Stap je auto uit en loop het spoor over waar de route begint. Wij kozen voor rechtdoor. Daarmee zetten we de eerste stappen van deze route van tien kilometer, die duidelijk te volgen was met paaltjes en pijlen.

    Wij liepen het eerste gedeelte door Schalkwijk en langs de Schalkwijkse Wetering. Ik sluit niet uit dat ik op een dag in dit drop ga wonen. Daarom vroeg manlief:

    'In welk huis zou je graag willen wonen? Dan houden we die in de gaten op Funda.'
    'Ach weet je, het maakt me eigenlijk niet uit, als het maar een serre heeft. Anders laten we die aanbouwen, want een leven zonder serre, zonder dat licht is ondenkbaar. Ik ben bereid mijn bad ervoor op te geven.'

    'Tot die tijd hebben we in ieder geval de boodschappen dichtbij, kijk!'

Idylle?

Ter hoogte van de kerk wees het routebordje ons naar links Polder Blokhoven op. Ik verwachte bij het verlaten van de bebouwing en via een hek een kudde schapen in het weiland. Welgeteld zagen we nul wollenpluizen. Dat was vorig jaar zo anders. Sterker nog, juist toen kwam een schaap op me af, helemaal uit zichzelf. Dat is sindsdien niet meer voorgekomen. Ze laten me nu bijna altijd links liggen.

    Wat we wel aantroffen, was een omgeploegde groenstrook dat speels door het weiland kronkelde.

    'Zou dit het begin zijn van een bloemen idylle?' Alleen dan kan ik accepteren dat de schapen verdwenen zijn. Hoe dan ook is het reden om over een tijdje weer terug te komen, want op sommige vragen wil ik het antwoord zien.

Dichtpad

Nadat de slootkant en een bankje mijn aandacht trokken, vervolgden we onze weg. Tot we bij een loopbrug kwamen. Vorig jaar stond vanaf de andere kant een bordje over de geiten die hier stonden. Het ging over het sproeien van water, als je ze niet dichtbij wilde hebben.

    Raad eens wat? Het bordje was weg.

    We vervolgden onze route, rechtsaf en liepen daarmee over het Dichtpad. Langs dit pad stonden bordjes met daarop Eiland Haiku's. Deze Haiku's waren het resultaat van een of meerdere Haiku wedstrijden die bij mijn weten georganiseerd werden door atelier Beeldmakers uit Schalkwijk.

 

Inundatieveld

Via dat dichtpad liepen we af op inundatieveld Blokhoven. Meer daarover lees je hier.  Voor mij was het vooral een waterrijk gebied met heerlijke vergezichten en... Ja, aan de overkant, schapen! We liepen door over het pad richting een vlonderpad en trekpont. In het water stond het kunstwerk Geheim van Man en Paard dat gemaakt is van Cortenstaal. Over dat staal gesproken, verderop zien we een vogelkijkscherm van hetzelfde staal. Het ligt niet op onze route, maar een uitstapje is zo gedaan. Voor de rest zeggen foto's eigenlijk meer dan ik uit kan leggen.

  

  

 

Lunet aan de Snel

We vervolgden onze route langs het inundatiekanaal en de groene wal tussen Fort Werk aan de Korte Uitweg, waar we overigens niet op kwamen, en Fort Lunet aan de Snel. Onderweg ontdekten we stalen letters aan de bomen. De eerste was een N, gevolgd door een U en later een I. We konden aan een boom hier of daar wat gemist hebben, de vraag bleef: wat moest hier staan? Ik dacht even aan Lunet aan de Snel, maar wat deed die I? Behalve een prachtige letter voor de voornaam Irene, paste het niet bij die Fortnaam. Uiteindelijk ontdekten we dat het te maken had met eerder genoeg inundatie. It made sense. Waarna we uitkwamen bij de hekken rondom Fort Lunet aan de Snel.
    Het enige dat we nu wilden was daar binnen gaan. Zou het hek open zijn?
    Marcel probeerde de deur te openen om tot onze verrassing te ontdekken:

    'Yes! hij is open.' Ik kan dan zo blij zijn. Met het betreden van het terrein volgde ons volgende uitstapje, het fort lag al snel een onze voeten. We ontdekten er een enorm leuke digitale ontdekkingstocht na het downloaden van de app Waterfort. Een aanrader.

     

Bouwval

Eenmaal het fort verlaten ontdekten we aan het eind van eerder genoemde groene wal een bouwval waarbij ik juichte. Ik ben wel van urbex; vervallen gebouwen, gebroken ramen, bomen en planten die hun ruimte nemen, ondanks muren en plafonds, vind ik prachtig. Van alle kanten maakte ik foto's, waarbij ik zelfs spinnenwebben niet schuwde. Best grappig, thuis blijf ik altijd verre van spinnen en hun webben. Ieuw.

 

 

Fort Honswijk
Na het vereeuwigen van deze plek, vervolgden we onze route richting het mooiste fort op Houtens grondgebied; Fort Honswijk. Maar wat een teleurstelling. Zo jammer: hij stond in de stijgers. Alle interessante plekken bleken ontoegankelijk. Hekken stonden overal. Daarom liepen we een ommetje fort, zonder dichterbij te komen. Het was de gebruikelijke route, maar dit fort nodigde uit tot een uitstapje. Some (other) day dan maar.

    Het pad keek uit over het fort aan de ene kant en de Lek aan de andere kant. Dat uitzicht was aan beide zijden prachtig.

 

 

  

Waard
Na het fort vervolgden we de route over de waard tussen de Lekdijk en de Lek. Wat grappig dat we daar het bordje tegenkwamen dat ik verwachtte bij het begin van de wandeling. Waarop uitgelegd werd dat geiten wegblijven als je een beetje water naar ze spuit. Hier stonden schapen.

    Dat we verder enorm lang wisten te vertoeven aan die waard, verraste ons. Wat een prachtig stukje natuur uit de wind en in de zon. We vonden een plekje waar we heerlijk konden liggen, waar we onze jassen openden en even vergaten dat we nog maar iets over de helft van de route waren. Alle getreuzel, ontdekken en fotograferen koste enorm veel extra tijd. Daarom stuurden we een appje naar onze kinderen dat zij zelf maar voor eten moesten zorgen of wachten tot geen-idee-hoe-laat. Wij zouden zeker nog anderhalf uur weg zijn. Heerlijk die vrijheid om te blijven liggen, slenteren, ontdekken.

  

 

  

 

Werk aan de Groeneweg

Waarna we de Lekdijk weer op moesten, de weg overliepen en al snel Fort aan de Groeneweg zagen liggen. Was Fort Honswijk het mooiste fort, dit was het mooiste fortterrein. Het lag als een lint in het landschap en was of is juist nu zo mooi, want het staat vol Koolzaad. Hier was het mij om te doen, deze plek omringd door geel, hierom wilde ik deze wandeling lopen.

 

 

 

 

  

Afsluiter
Tenslotte moesten we het laatste stuk nog lopen en zoals ik aan het begin als zei, deze kant om is misschien niet de beste, want het eindigde met een lang stuk fietspad en weg tot aan Schalkwijk. Onderweg misten we de puf om de Tuin van Jonkheer Ram te bezoeken. Dat doen we een volgende keer. Voor nu vonden we het na drie-en-een-half uur wel mooi geweest. We waren voldaan. Een parel van een wandeling lag achter ons.
    Een volgende keer vind ik een middagje vertoeven op Fort aan de Groeneweg en verstoppertje spelen in het hoge Koolzaad een heel goed plan. Het kan namelijk hoger, al dat geel. Ik verheug me op een picknick.

Tot dan,

Irene