Achter de Sabbatstream van AlphenDC gebeurt zoveel ongezien. Ik geef je een kijkje achter mijn scherm. Daarbij gaan we eerst terug naar vorige week - de voorbereidingen voor onze eerst Sabbatstream in deze rare coronatijd.
Allerlei losse filmpjes werden bij ons afgeleverd en aan elkaar gekoppeld, want blijkbaar
ligt hier in huis de know-how en hebben wij de juiste programma’s om alles te monteren. Daarnaast
hebben wij een zolder vol muziekinstrumenten. Ziedaar, de zolder vulde zich met
een paar bandleden. Waarna al snel muziek klonk en zang het hele huis vulde. Sorry buurtjes, het is maar één avond in de week.
Ieder zijn ding
Terwijl muziek mijn huis vulde, ruimde ik de keuken op. Tenslotte moest
iemand alles van de avondmaaltijd wegmoffelen. Ik zal nooit toegeven dat ik bijna altijd de klos ben, omdat het
allemaal op mijn manier moet, nee, dat beken ik niet. Wel zette ik na alle
opruimperikelen de waterkoker en het koffieapparaat aan, waarna alle geborrel
en gepruttel de muziekgeluiden te grazen nam. Eenmaal alles uitgewerkt, dronk ik weer een flinke
teug prachtige harmonie tussen piano en gitaar. Op het juiste moment
zette ik de zang in. Niemand hoorde hoe ik uit volle cup B de tekst, hier en
daar verkeerd mee zong, terwijl de theedoos, gevulde glazen, roerstaafjes,
koekjes en de suikerpot een plek vonden op een dienblad. Alles om de
muzieknoten te vergezellen van een natje en droogje.
Stilte vereist
Liep ik met rammelend dienblad de trap op, om met nog een paar treden te
gaan, mijn lief plotseling zijn vinger voor zijn mond te zien houden. Oh ja, de
boel werd opgenomen. Ik durfde geen tree verder te nemen en schoof het
dienblad zo stilletjes mogelijk over de vloer in de richting van de muziek.
Maar wacht! Ineens besefte ik
hoe open en eerlijk onze zolder op beeld zou komen. Dat moet even goed gepresenteerd
worden: Ziehier, onze zolder: planken vol boeken, stage-lights die branden en tada: Onze muzikanten en instrumenten in muzikale actie. Het beeld is uiteraard niet helemaal eerlijk, want
je ziet niet onze hele zolder. Je mist het beeld achter ons. Dat vraagt om een besluit van mijn zijde: dat blijft zo. Het uitgebreide beeld zou maar
zo de video verpesten.
Hard gezang
Terug naar mij, daar op de trap en net het dienblad van me afgeschoven.
Ik schuifelde weer naar beneden, me stevig vasthoudend aan de trapleuning,
want no way, dat ik tijdens de opnames van de Streamdienst een
van-de-trap-vallend-persoon-moment wilde realiseren. Eenmaal beneden, zette ik het op een hard gezang en eerlijk, het klonk soms vals, maar boeie, niemand hoorde het. Alhoewel, één iemand is altijd mijn Getuige, God. Ik wist dat hij genoot, dat geloof ik. Ik zong namelijk van en voor Hem, dan is Hij blij.
Gelukkig ontdekte ik op sabbatochtend (zaterdag) juist niet alleen te
zijn. Languit op de hoekbank, de hoek is van mij, ploften drie anderen naast
me. Zij met hun benen languit op de hocker en hupsakee, de televisie aan. Best
raar dat die aangaat op zaterdag.
Met het aangaan van de televisie leek de Alpehn DC groepsWhatsApp
ook los te gaan. Ineens voelde niemand zich alleen, want hoewel ver van elkaar
verwijderd, zagen we daar de een na de ander reageren. We zaten samen klaar,
aftellend naar 11.00 uur. 10-9-8-7-6-5-de rest weet je wel.
Het besef dat ondanks het gemis
van live-knuffels, we heel dichtbij elkaar waren in beeld en app en samen kijkend
naar de dienst, hield ons hecht bij elkaar. Waren we toch maar één
op afstand.
Het kan! Volgende week weer!
Dikke knuffel,
Irene
